In Memory of Tomas Lindberg (and an Unearthed 2002 Interview)

Here’s our thoughts in memory of Tomas Lindberg, as well as a special bonus.

• Τhanos:

Yesterday, Tomas Lindberg passed away at the age of 52.

I will never forget the first time I listened to Terminal Spirit Disease back in my teenage years; that was when I realized how far ahead of their time At The Gates were, and what a phenomenal vocalist Tomas was. He and At The Gates became a major chapter in my life, and one of the serious reasons why I eventually moved to Sweden – to witness the Gothenburg sound phenomenon up close.

I first met him in Greece, when The Great Deceiver played there – a band I already admired since their epic EP Jet Black Art. I remember how relaxed and approachable he was, without the slightest trace of “superstar” attitude. Later, I was thrilled to attend the sold-out At The Gates show in Gothenburg, right after the release of At War With Reality. It was surreal to be in that city, in a venue packed to the brim, singing line by line classics like Suicide Nation and Slaughter of the Soul.

I will also remember the random times I ran into him in Gothenburg. I’ll never forget when he was DJing at a show in the legendary Truckstop Alaska – spinning Breach and other great bands, during the Oranssi Pazuzu + Atomikylä gig. Always restless, always a true music lover.

It is still very hard to believe that such a fantastic human being is gone – passionate, curious, and an inspiration for life itself.

My thoughts are with his family and close ones. His passing is a harsh reminder that nothing lasts forever.

Farewell Tomas, and thank you for everything.

• Panos: 

I am heartbroken and shocked by the passing of Tomas Lindberg. He was one of the most prominent figures of my generation (Gen X) and a huge influence on me.

First and foremost, as a vocalist and lyricist. Back in 1995, Slaughter Of The Soul opened my eyes and ears to how screamed vocals—fitting and, in my opinion, more expressive than growls—could elevate aggressive, low-tuned music.

A few years later, I started screaming myself, and more than once my style was compared to his—a comparison I was humbled by and proudly embraced.

I also had the chance to interact with him on a couple of occasions, especially for Metal Hammer interviews (I still somehow have his number saved in my contacts). He struck me as a down-to-earth, gentle, humble, and deeply sensitive person.

I admired the fact that he was well-educated, politically conscious and engaged, carried a constructive attitude towards life and society, and managed to balance family life with his music career.

A small episode I’d like to share: on 14/4/2005, he played with The Great Deceiver at AN Club in Athens, with comrades Konkave as the main support act. We had prepared a song together, never recorded, entitled “Crooked Nose Messiah.” After Konkave’s set, Tomas came over and complimented my performance. My reply was little more than fanboy mumbling—a shy thank you.

It was just a short word and a pat on the back—but it meant, and still means, the world to me.

Oh, and let’s not forget: he co-designed one of the coolest—if not the coolest—metal band logos ever: Darkthrone’s.

Rest in Power, Tompa.

Your screams will resonate for eternity—through this universe and the next. 🖤

• BONUS 2002 INTERVIEW

As a bonus, here’s something special: an interview Panos did with Tomas back in 2002 for Metal Hammer Greece, around the time The Great Deceiver dropped A Venom Well Designed. It never made it to English until now — so here it is, along with the original for our Greek-speaking friends.

The talk shows a lot of what we’ve been saying about him — his fire for music, his sharp mind, his love for life, family, and people. He was 30 then, seven years after Slaughter of the Soul, finally free from Earache, diving into new projects, already a dad of two.

So grab a beer, roll a joint, and ride with us back to that moment in time.

• English version

THE GREAT DECEIVER

Fuel For The Masterplan

“…I guess you could say I’m a misanthropic humanist.”

The other night I was on the phone with a fucking cool guy. The other night I was on the phone with Tomas Lindberg. Somehow I already knew he would be interesting and chill. I’m a humble fan myself, one of those who’ve connected over the years with his incredible torn voice and lyrics, one of those who feel he’s “one of ours,” because he’s been the soundtrack to countless (more or less) glorious moments. When I heard about his new band The Great Deceiver, I was excited to see him return to the scene. Their first full-length, A Venom Well Designed, is a fine example of contemporary metal. Tomas and his clique (including Kristian Wåhlin — ex-Liers In Wait, now Diabolique, known in the metal world as Necrolord for covers of Dissection, Emperor In The Nightside Eclipse, Sacrilege, At The Gates Slaughter Of The Soul, etc.) produced a bitter, atmospheric, and despair-tinged album. Sit back and enjoy Tomas talking about perhaps his most personal project yet.

By Panos Agoros

---

Hey Tomas! Can you summarize your bands briefly, because it’s a bit confusing?

“Basically, I’m someone who can’t sit still for even two seconds! I try to take every chance I get to express my ideas and aesthetics. Lock Up is something we do when we have the time. It’s not a project, but it doesn’t interfere with members’ main bands. The Crown is also a serious band and very central to my attention. The Great Deceiver is different because it’s the only band I founded myself — so in a way it’s like my child…”

Legally, what’s the deal with Earache?

“The contract we had with At The Gates stated that for five years after the last release, Earache had the first option to sign any band I participated in…”

And those five years have passed…

“Yes. I was anxious to get written confirmation that I was free of the contract, which I eventually did.”

How did The Great Deceiver form and how did you end up on Peaceville?

“The band started (in various forms) a few months after At The Gates split. Johan [Österberg] and Kristian [Wåhlin] are close friends; we discovered the underground together. We had material ready long before recording the EP, but we waited until we found our sound. There was a big gap between the EP and the album, mostly because we were looking for the right label — one that would truly understand our intentions, not just sign us to slap a sticker saying ‘featuring ex-At The Gates vocalist’. We wanted a label that would take the record personally. I’m very glad this happened with Peaceville, because we’ve been friends with Hammy for a long time. He truly felt the album and understood the direction we wanted — which isn’t easy given how unique the material is.”

I was surprised to discover The Great Deceiver through the hardcore scene. Why was the EP released through two hardcore labels, and why are there two versions with different titles?

“We started as a hardcore band right after At The Gates — I was very disappointed with death metal at that time. Luckily, I think the scene is more positive now. Our sound was close to metallic hardcore, with the attitude to match. The lyrics were political and social, reflecting a part of me that was in the background during At The Gates — though careful listeners could already sense this in Slaughter Of The Soul. So we toured hardcore shows a lot…”

Like who?

“For example, Amulet — do you know them?”

No, who are they?

“They’re probably the biggest straight-edge band in Norway right now, really solid. They signed with Virgin Norway.”

I’ll check them out.

“As for the EP, we were old friends with Johan from Bridge Records, so working together was natural. We were nervous about releasing it because the recordings were getting old and self-financed. When Bridge licensed Cave-In to Trustkill for the U.S., they worried about the title because an American band called Cave In existed. So the U.S. release came out as Jet Black Art.”

Cool title too…

“(laughs) Yeah, we came up with a lot of great titles back then! It’s basically the same EP, just with a different cover and title — collectible in a way. Maybe if we’d kept the original title there would’ve been less confusion. We’re happy with the work Trustkill and Bridge did. While touring, fans constantly asked where to get the record, and many metalheads wanted it. Peaceville is open-minded and reputable, so it felt natural to work with them. No compromises.”

Was the album recorded again at Berno Studios?

“Yes. Kristian and Johan were familiar with it from previous projects, so we basically produced it ourselves. We were lucky to have a good studio and engineer. We experimented a lot… The album is as heavy as the EP, but this time we approached the studio with open minds and full awareness of our abilities. This created a healthy atmosphere, and we all learned a lot. We recorded it in 3–4 weeks the previous summer, working on every detail — like dynamics, which we used extensively: sudden shifts in heaviness and melody. The album means a lot to us because we’d been working on it for years; I truly believe in it.”

Can we say The Great Deceiver is the band you’re investing most of yourself in right now?

“Yes, something like that. I’m also 100% committed to The Crown, but there are two members who already have their own opinions. On the last Crown album, I contributed a bit, trying to integrate my ideas. With The Great Deceiver, I started it with Johan and Kristian — the vibe is different. I like the variety: I can play top-level death metal with The Crown, but I keep it separate.”

Do you agree the album is more melodic and atmospheric than the EP?

“Hmm, those ‘drowned’ guitars were in the EP too, but got lost in distortion. We only had four days to record back then… Johan and Kristian write 100% of the music, and I trust them completely — they’re excellent composers. This time, I pushed them to write real songs, which brought harmonies, choruses, etc. But don’t get the impression it’s commercial — it’s still brutal and heavy. Catchier, yes, but still brutal.”

Do you really feel “brutal” is the right description?

“I think the album’s atmosphere is quite brutal and hostile, really negative and misanthropic. There are different ways to interpret ‘brutal’. I mean more ‘intellectually brutal,’ but yes, there are brutal guitars and vocals — 90% of the vocals are death metal.”

Is this the first time you’ve done clean vocals?

“The first official time — in any case (laughs)! I did demos with The Great Deceiver, some with non-death metal vocals. We experimented a lot on the album — there was no conscious choice about how much brutal vs. clean. We just did what worked best for each part. So I don’t know what to expect for future albums (laughs). We worked hard on the vocals; the first time you do something, you want full attitude and dedication. We want both perfection and feeling.”

When did you discover you could sing?

“Maybe during At The Gates, but having a voice and controlling it are two different things. I couldn’t do classic heavy metal screams — beyond my range. For clean vocals, I’m more influenced by indie pop, punk, and hardcore bands.”

Your harsh vocals created a school of their own. Who influenced your style, and have you heard modern bands you’ve influenced?

“It started with bands that made me want to play: Slayer, Dark Angel, Possessed, Exodus… Jeff Becerra of Possessed influenced me the most. His voice is still one of the most brutal in death metal. There are singers with higher or shriller vocals, but Jeff’s voice has real vibe — you can understand every word, and it’s so low! That’s why he’s my favorite. As for modern bands, I know they exist, but I don’t think about them daily (laughs). I’m interested in the old singers, and I hope young musicians creatively align with others in similar ways. It’s flattering and healthy — I make music first as a fan of extreme metal and hardcore. Everyone copies to some degree. Even with The Great Deceiver, which I consider original, we ultimately borrow too.”

Where does the band name come from, and what does it mean?

“Actually, it comes from the Bible, so you could say it’s pretty old (laughs).”

And it refers to Satan, right?

“Exactly. We stole it from King Crimson — a big influence on us (not necessarily musically). It’s the first track on Starless And Bible Black. We liked it, adopted it, then discovered the biblical reference. It ties both to political/social lyrics and our metal vibe.”

I was annoyed the promo CD didn’t include lyrics, because the song titles piqued my curiosity.

“As I said, The Great Deceiver is where I invest most of myself. Lyrically, the album continues the EP, using more religious metaphors and a stronger misanthropic/post-apocalyptic vibe. On the promo, there was a misprint for ‘After Us The Flood,’ printed as ‘After The Flood.’ Inspiration comes from various sources — e.g., this song was inspired by an anti-war painting.”

Do your lyrics reflect your worldview and lifestyle?

“Yes. Sometimes I try to get inside other people’s minds. Other times I write in the first person without referring to myself, but it still expresses me.”

Briefly describe your worldview and lifestyle.

“I’m a humanist. There’s no exact category, but I’d say I’m a misanthropic humanist (laughs)! I love people, I have a beautiful family! (ed – comprised of his screenwriter wife Sarah , 6-year-old daughter Elsa, and 3-year-old son Noah, they live in a small village near Gothenburg, by the forest, sea, and lakes — aka The Little House on the Prairie!) The people around me mean a lot, I invest time in child protection organizations, but I get disappointed with humanity every day — my biggest worry! I also hate materialism; it’s one of the worst evils afflicting humans.”

But by selling albums, don’t you contribute to the materialism of capitalism?

“I know, but it’s a catch-22. You want to express thoughts artistically but can’t reach many people DIY. So you do it the most effective way. I admit nobody’s perfect. I can’t live fully by all my principles. There’s always room for improvement. If I were perfect, I’d be vegan instead of just vegetarian. You have to strive for the best.”

And religion? Do misanthropes, especially in extreme metal, focus on humanity as a product of monotheism?

“When I say I’m a misanthropic humanist, I know it’s extreme. But I don’t mean I hate individuals; I mean the system that shapes them. Religion in Sweden isn’t a big problem. Today’s issues are more about money and materialism.”

I think they’re linked, as monotheism paved the way for capitalism — taking humans from nature and introducing the ‘do good for heaven’ transactional logic…

“Original perspective. I’ve never heard it that way, but it works. I’ve addressed similar issues in my albums! (laughs) Right now, I’m writing notes for the Slaughter Of The Soul reissue — six bonus tracks — which touches on exactly these themes. Seven years later, I’m still stuck on expressing my feelings for Unto Others (laughs).”

Will we ever see you live in Greece?

“Sooner than you think. I don’t know a band I play in that wouldn’t want to come. It’s just about the right offer and agreement. I think The Crown almost came once. I love your country — I visited last summer with my family. We were in Rethymno and had a blast. Nature is amazing, people are wonderful. The kids loved it — the way you treat them is completely different from Sweden.”

You sound like honey when you talk about your family. What’s the secret to a happy family?

“Nothing secret or complicated. Just lots of love.”

• Greek version

THE GREAT DECEIVER

Fuel For The Masterplan

«…μπορώ να πω ότι είμαι ένας μισάνθρωπος-ανθρωπιστής.»

Προχθές το βράδι μίλαγα στο τηλέφωνο μ’ένα τύπο που είναι γαμώ τα παιδιά. Προχθές το βράδι μίλαγα με τον Tomas Lindberg. Για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρος από πριν ότι ήταν cool κι ενδιαφέρων τύπος. Eίμαι κι εγώ ένας ταπεινός fan του, ένας απ’αυτούς που έχουν συνδεθεί κατά τη διάρκεια των χρόνων με την υπέροχη «σκισμένη» φωνή του και τους στίχους του, ένας απ’αυτούς που τον θεωρούν «δικό τους άνθρωπο», αφού αποτέλεσε το κεντρικό σημείο του soundtrack αρκετών (περισσότερο ή λιγότερο) ένδοξων στιγμών. Όταν είχα πάρει γραμμή για τη καινούρια μπάντα του The Great Deceiver, είχα ενθουσιαστεί με την επιστροφή του στα μουσικά δρώμενα. Το πρώτο ολόκληρο album τους «A Venom Well Designed” είναι μια καλή περίπτωση σύγχρονου metal. Ο Thomas με την κλίκα του (συμπεριλαμβανομένου του Kristian Wählin, πρωην-Liers In Wait, νυν-Diabolique, γνωστός στο metal κοινό και ως Necrolord από τα εξώφυλλα Dissection, Emperor “In The Nightside Ecclipse”, Sacrilege, ATG “Slaughter Of The Soul”, κλπ) έβγαλαν ένα πικρό δίσκο, γεμάτο ατμόσφαιρα και ψυχεδέλεια της απελπισίας. Καθήστε αναπαυκτικά κι απολαύστε τον Thomas να μιλάει για ίσως το πιο προσωπικό σχήμα του…

Από τον Πάνο Αγόρο

---

Επ, γεια σου Thomas! Ανακεφαλαίωσε σύντομα περί των συγκροτημάτων σου γιατί μας έχει μπερδέψει…

«Βασικά, είμαι ένα άτομο το οποίο δε μπορεί να κάτσει ούτε για δύο δευτερολέπτα! Προσπαθώ να επωφελούμαι των ευκαιριών που μου παρουσιάζονται έτσι ώστε να εκφράσω τις ιδέες και την αισθητική μου. Με τους Lock Up ασχολούμαστε όταν έχουμε χρόνο. Δεν πρόκειται για project, αλλά δεν παρεμβαίνει στις καριέρες των μελών με τα κυρίως σχήματα τους. Οι The Crown είναι επίσης μία σοβαρή μπάντα η οποία βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος μου. Η διαφορά των The Great Deceiver έγκειται στο γεγονός ότι είναι η μόνη μπάντα την οποία ίδρυσα, οπότε είναι κάτι σαν παιδί μου…»

Τι ισχύει νομικά ανάμεσα σ’εσένα και στην Εarache?

«Το συμβόλαιο που είχαμε υπογράψει με τους At The Gates έλεγε ότι για πέντε χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία, η Earache είχε για 5 χρόνια την πρώτη επιλογή να υπογράψει οποιοδήποτε σχήμα στο οποίο θα συμμετείχα..»

Αυτά τα 5 χρόνια έχουν περάσει…

«Ναι. Είμουν αρκετά αγχωμένος στο να έχω την γραπτή επιβεβαίωση ότι είμαι ελεύθερος από το συμβόλαιο, πράγμα το οποίο κι έγινε.»

Πως σχηματιστήκατε και πως βρεθήκατε στην Peaceville?

«Με τους The Great Deceiver ξεκινήσαμε (υπό διάφορες μορφές) μερικούς μήνες μετά τη διάλυση των At The Gates. Με τους Johan (σσ: Östererg) και Kristian (σσ: Wählin) είμαστε στενοί φίλοι και ανακαλύψαμε μαζί το underground. Γράφαμε υλικό γι’αρκετό καιρό πριν να ηχογραφήσουμε το ΕΡ, αλλά περιμέναμε να βρούμε τον ήχο μας και να κατασταλλάξουμε στο ύφος μας. Ανάμεσα στο ΕΡ και στο album μεσόλαβησε αρκετός καιρός, λόγω κυρίως του ότι ψάχναμε τη σωστή εταιρία: αυτή που θα καταλάβαινε πραγματικά τι θέλουμε να κάνουμε και δε θα μας υπέγραφε απλά επειδή θα έβαζε ένα αυτοκόλλητο γιά τη συμμετοχή του πρώην τραγουδιστή των Αt The Gates στο CD. Θέλαμε μία εταιρία η οποία θα έπαιρνε πολύ «ζεστά» και προσωπικά τον δίσκο. Χαίρομαι πάρα πολύ που αυτό συνέβη με την Peaceville, γιατί είμαστε καιρό φίλοι με τον Hammy. Πραγματικά ένιωσε τον δίσκο και αντιλήφθηκε σε ποιά κατεύθυνση θέλουμε να πάμε – πράγμα το οποίο δεν είναι κι ότι πιο εύκολο, δεδομένης της ιδιομορφίας του υλικού.»

Mε εξέπληξε αρκετά το γεγονός ότι ανακάλυψα τους The Great Deceiver μέσω του hardcore κυκλώματος. Πως και κυκλοφορήσατε το ΕΡ σας μέσω δύο hardcore εταιριών, και γιατί υπάρχουν δύο εκδόσεις με διαφορετικό τίτλο?

«Αρχίσαμε σαν hardcore μπάντα λίγο μετά το τέλος των Αt The Gates – ήμουν αρκετά απογοητευμένος τότε με το death metal, συναίσθημα το οποίο έχει ευτυχώς αλλάξει αφού πιστεύω ότι η σκηνή είναι πολύ πιο θετική σήμερα απ΄ότι ήταν τότε. Είχαμε ήχο παραπλήσιο στο μεταλλικό hardcore, καθώς και το ανάλογο attitude. Όσο για τους στίχους, ήταν αρκετά πολιτικοκοινωνικοί και εξέφραζαν ένα μέρος του ευατού μου που βρισκόταν σε δεύτερο πλάνο όσο έπαιζα στους Αt The Gates – αν και οι πιο προσεκτικοί είχαν ήδη παρατηρήσει έναν πιο κοινωνικό προσανατολισμό στα τραγούδια του “Slaughter Of The Soul”. Κάναμε λοιπόν αρκετές hardcore περιοδείες παίζοντας με σχήματα του χώρου…»

Όπως ποιοί?

”Π.χ. με τους Amulet, τους ξέρεις?»

Όχι, περί τίνος πρόκειται?

«Είναι προφανώς η μεγαλύτερη straight-edge μπάντα της στιγμής στη Νορβηγία, πολύ καλό συγκρότημα. Τώρα έχουν υπογράψει στη Virgin Νορβηγίας…»

Θα τους τσεκάρω…

«Όσο για το ΕΡ, είμαστε παλιοί και στενοί φίλοι με τον Johan από την Bridge Records, οπότε η συνεργασία μας προέκυψε αρκετά φυσικά. Είμασταν αγχωμένοι με το να κυκλοφορήσουμε το ΕΡ, γιατί η ηχογράφηση άρχιζε ήδη να είναι αρκετά παλιά και το είχαμε γράψει με δικά μας έξοδα, οπότε θέλαμε να βγει… Όταν η Bridge Records έκανε license το «Cave-In” ΕΡ στην Trustkill Records για την αμερικάνικη κυκλοφορία, η τελευταία (φυσικά) ανυσηχούσε για τον τίτλο, αφού υπάρχει μία (σσ: γαμάτη) αμερικάνικη μπάντα με το ίδιο όνομα. Μπορεί να μην έχουμε το ίδιο ύφος αλλά σίγουρα τις ίδιες αντιλήψεις, οπότε φοβόταν ότι θα δημιουργούνταν παρεξήγηση το κοινό νομίζοντας ότι πρόκειται για το καινούριο ΕΡ τους ή κάτι τέτοιο… Γι’αυτό βασικά κυκλοφόρησε με τον δεύτερο τίτλο “Jet Black Art”…

Γαμάτος τίτλος κι αυτός…

«(γέλια) Ναι, έτυχε να βρούμε πολλούς γαμάτους τίτλους τότε! Βασικά πρόκειται για το ίδιο album, αλλά με διαφορετικό τίτλο κι εξώφυλλο, οπότε υποθέτω ότι είναι συλλεκτικό. Ίσως να μην είχε συμβεί αυτό το μπέρδεμα αν είχαμε κρατήσει τον αρχικό τίτλο (γέλια). Είμαστε ευχαριστημένοι με τη δουλειά που έκαναν η Trustkill και η Bridge Records, αλλά όσο περιοδεύαμε που λες, μας ρώταγαν συνέχεια παιδιά από το κοινό πως μπορούσαν να βρουν τον δίσκο και υπήρχαν επίσης αρκετοί μεταλλάδες που ήθελαν να τον αγοράσουν. Θέλαμε οι δίσκοι μας να είναι ευρύτερα διαθέσιμοι. Η Peaceville είναι μία ανοιχτόμυαλη εταιρία με καλό όνομα, είναι αρκετά φυσικό για εμάς να δουλεύουμε μαζί τους και δεν υπάρχει κανένας συμβιβασμός.»

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε ξανά στα Berno Studios?

«Ναι, ο Kristian και ο Johan εξοικειώθηκαν μαζί του κατά τη διάρκεια των χρόνων από τα projects τους, οπότε βασικά την παραγωγή την κάναμε μόνοι μας. Απλά έτυχε να έχουμε στη διάθεση μας ένα πολύ καλό studio κι έναν πολύ καλό ηχολήπτη. Δοκίμασαμε τόσα διαφορετικά πράγματα σ’αυτόν το δίσκο… Είναι όσο heavy είναι το ΕΡ, αλλά αυτή τη φορά μπήκαμε στο studio με πιο ανοιχτό μυαλό και γνωρίζαμε τις δυνατότητες μας. Γι’ αυτόν τον λόγο  αυτό υπήρχε μία πολύ υγιής ατμόσφαιρα και μάθαμε όλοι μας πολλά. Πάνω σ’ αυτή τη βάση αναπτύχθηκε ο δίσκος. Τον ηχογραφήσαμε μέσα σε 3-4 εβδομάδες το προηγούμενο καλοκαιρι. Δουλέψαμε την κάθε λεπτομέρεια… π.χ. ανακαλύψαμε τις δυναμικές – τις οποίες χρησιμοποίησαμε εκτεταμένα σ’αυτόν τον δίσκο: υπάρχουν στιγμιαίες εναλλαγές βαρύτητας και μελωδίας. Αυτός ο δίσκος σημαίνει πολλά για εμάς γιατί τον δουλεύαμε αρκετά χρόνια, πιστεύω πολύ σ’ αυτόν…»

Μπορούμε να πούμε ότι οι The Great Deceiver είναι η μπάντα στην οποία επενδύεις το μεγάλυτερο μέρος του εαυτού σου αυτή τη περίοδο?

«Ναι, κάτι τέτοιο. Θέλω να πω ότι σε μία μπάντα όπως οι The Crown, είμαι επίσης αφοσιωμένος 100%, αλλά υπάρχουν δύο άτομα τα οποία έχουν ήδη τη δικιά τους άποψη σχετικά με το πως να κάνουν τα πράγματα. Βέβαια στο τελευταίο album άρχισα να συνεισφέρω λίγο, προσπαθώντας σε μικρή κλίμακα να συνδυάσω τις ιδέες μου με τις δικιές τους και να βάλω λίγο περισσότερο Τomas Lindberg στο σύνολο -αυτό ενδεχομένως να συμβεί πιο εκτεταμένα στο μέλλον. Ενώ με τους The Great Deceiver δεν ισχύει το ίδιο αφού τους ξεκίνησα με τον Johan και τον Κristian – υπάρχει διαφορετικό vibe. Μ’αρέσει αυτή η ποικιλία, αφού έχω τη δυνατότητα να παίζω κορυφαίο death metal με τους The Crown, αλλά προτιμώ να το κρατώ ξέχωρα.»

Συμφωνείς ότι το album είναι πιο μελωδικό κι ατμοσφαιρικό από το ΕΡ?

«Χμ, βασικά αυτές οι «πνιγμένες» κιθάρες που υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό στο album, υπήρχαν ήδη στο ΕΡ – απλά χανόντουσαν πίσω από την παραμόρφωση. Τότε είχαμε μόνο 4 ημέρες για να το ηχογραφήσουμε… Οι Johan και Κristian γράφουν το 100% της μουσικής και τους έχω απόλυτη επιστοσύνη γιατί είναι εξαιρετικοί συνθέτες. Τους «τσίγγλισα» ώστε να γράψουν πραγματικά τραγούδια αυτή τη φορά, κι έτσι προέκυψαν οι αρμονίες, τα ρεφραίν, κλπ. Δε θέλω όμως να δημιουργηθεί στους αναγνώστες σου η εντύπωση ότι πρόκειται για έναν εμπορικό δίσκο, αφού παραμένει brutal και heavy… Eίναι πιο πιασάρικος αλλά παραμένει brutal.»

Πιστεύεις πραγματικά ότι ο χαρακτηρισμός «brutal” είναι εύστοχος?

«Θεωρώ ότι η ατμόσφαιρα του δίσκου είναι αρκετά brutal κι εχθρική, πραγματικά αρνητική και μισανθρωπική. Υποθέτω όμως ότι υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες στον όρο “brutal”. Εγώ εννοώ περισσότερο “πνευματικά brutal”, αλλά υπάρχουν παρ’όλα αυτά brutal κιθάρες και φωνητικά – 90% των φωνητικών είναι death metal.”

Κάνω λάθος ή είναι η πρώτη φορά που σε ακούμε να κάνεις καθαρά φωνητικά?

«Η πρώτη επίσημη – εν πάση περιπτώση (γέλια)! Έκανα αρκετά demos με τους The Great Deceiver, μερικά εκ των οποίων (τα οποία δεν έχουν κυκλοφορήσει) περιλαμβάνουν 100% μη-death metal φωνητικά. Πειραματιστήκαμε αρκετά για το δίσκο, δεν υπήρχε συνειδητή επιλογή όσον αφορά το ποσοστό brutal και καθαρών φωνητικών. Απλά κοιτάξαμε τι κόλλαγε καλύτερα στο κάθε μέρος. Γι’ αυτό και δε ξέρω να σου πω τι να περιμένεις στο μέλλον (γέλια): ασχολούμαστε με το τι εξυπηρετεί καλύτερα το συγκεκριμένο κομμάτι και την πρόοδο του. Δεν αποκλείω ο επόμενος δίσκος να είναι ακόμα πιο παράξενος (γέλια). Πάντως σίγουρα δουλέψαμε πολύ τα φωνητικά και όπως ανέφερες ήταν η πρώτη (επίσημη) φορά που έκανα καθαρά φωνητικά. Θα συμφωνείς ότι όταν κάνεις κάτι για πρώτη φορά, θέλεις να βγει με attitude και 100% αφοσίωση. Θέλουμε ταυτόχρονα την τελειότητα και το συναίσθημα.»

Πότε ανακάλυψες ότι μπορούσες να τραγουδήσεις?

«Ίσως και κατά την Αt The Gates περίοδο, αλλά ένα πράγμα είναι να διαθέτεις την φωνή και ένα άλλο το να μπορείς να την ελέγχεις. Δε θα μπορούσα να κάνω τις κλασσικές heavy metal κραυγές, είναι πέρα από το φωνητικό μου φάσμα. Για τα καθαρά φωνητικά μου είμαι περισσότερο επηρεασμένος απο ανεξάρτητες pop, punk και hardcore μπάντες.»

Όσον αφορά τα κάφρικα φωνητικά σου έχεις σίγουρα δημιουργήσει σχολή… Ποιοί τραγουδιστές σε επηρέασαν στη διαμόρφωση του στυλ σου και έχεις ακούσει κάποιο από τα σύγχρονα σχήματα των οποίων τους τραγουδιστές έχεις επηρεάσει?

“Όλα άρχισαν από τις μπάντες που με έκαναν να θέλω να κάνω μουσική ο ίδιος: Slayer, Dark Angel, Possessed, Exodus… Ο πρώτος τραγουδιστής που με επηράσε είναι ο Jeff Beccera των Possessed. H φωνή του είναι ακόμα μία από τις πιο brutal που έχουν βγει στο death metal. Yπάρχουν τραγουδιστές που κάνουν πιο «βαθιά» ή πιο «τσιριχτά» φωνητικά, αλλά ο Jeff έχει πραγματικά το vibe. Μπορείς να καταλάβεις τη κάθε λέξη και ταυτόχρονα η φωνή του είναι τόσο «χαμηλή»! Γι’ αυτό είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Όσο γι’αυτές τις καινούριες μπάντες, ξέρω ότι υπάρχουν αλλά δε τις σκέφτομαι κάθε μέρα (γέλια). Μ’ενδιαφέρουν οι παλιοί τραγουστές που ανέφερα κι ελπίζω ότι οι πιτσιρικάδες θα ταυτίστουν με παρόμοιο τρόπο και δημιουργικά από κάποιους άλλους ενδεχομένους νεότερους. Πάντως είναι κολακευτικό και υγιές, γιατί κι εγώ κάνω μουσική πρώτα απ΄όλα επειδή είμαι μουσικόφιλος – και ειδικότερα fan του ακραίου metal και hardcore. Ούτως ή άλλως όλοι αντιγράφουμε σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Όσο πρωτότυπο κι αν θεωρώ αυτό που κάνουμε με τους The Great Deceiver, κι εμείς αντιγράφουμε σε τελική ανάλυση.»

Από που προέρχεται και τι σημαίνει το όνομα σας?

«Στην πραγματικότητα προέρχεται απο τη Βίβλο, οπότε μπορούμε να πούμε ότι είναι αρκετά παλιό (γελιά).»

Κι αναφέρεται στο Σατανά, έτσι?

«Ακριβώς. Το κλέψαμε από τους King Crimson – οι οποίοι αποτελούν μεγάλη επιρροή για εμάς (ίσως όχι σε μουσικό επίπεδο, αλλά γενικά), είναι το πρώτο τραγούδι στο “Starless And Bible Black”. Μας άρεσε πολύ και το υιοθετήσαμε, ύστερα ανακαλύψαμε ότι αναφέρεται και στη βίβλο. Αναφέρετε ταυτόχρονα και στους πολιτικοκοινωνικούς στίχους αλλά και στο metal vibe που έχουμε.»

Με εκνεύρισε αρκετά το γεγονός ότι το promo-CD δεν περιείχε τους στίχους, γιατί οι τίτλοι των τραγουδιών ερέθισαν τη περιέργεια μου – και είχα εκτιμήσει πολύ τους στίχους του ΕΡ…

«Όπως είπαμε πριν, οι The Great Deceiver είναι η μπάντα στην οποία επενδύω το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μου. Στιχουργικά, το αlbum αποτελεί τη συνέχεια του ΕΡ, με τη διαφορά ότι χρησιμοποιώ περισσότερες θρησκευτικές παρομοιώσεις κι ότι υπάρχει ένα πιό έντονο μισανθρωπικό/μετα-αποκαλυπτικό vibe. Τώρα που το θυμήθηκα, στο promo έγινε ένα λάθος στον τίτλο του τραγουδιού “After Us The Flood”, αφού τυπώθηκε σαν “After The Flood”. Αντλώ την έμπνευση μου από διαφορετικές επιρροές. Π.χ. οι στίχοι του συγκεκριμένου τραγουδιού εμπνεύστηκαν από έναν αντιπολεμικό πίνακα. »

Μπορούμε να πούμε ότι οι στίχοι σου αντικατοπτρίζουν τις κοσμοαντιλήψεις και το τρόπο ζωής σου?

«Ναι. Μερικές φορές όμως προσπαθώ να μπω στο μυαλό άλλων ανθρώπων. Άλλες φορές γράφω στο πρώτο πρόσωπο χωρίς να αναφέρομαι στον εαυτό μου, αλλά παρ’όλα αυτά αυτά που λέω με εκφράζουν.»

Περιέγραψε μας εν συντομία τις κοσμοαντιλήψεις και το τρόπο ζωής σου λοιπόν…

«Είμαι ανθρωπιστής. Δεν υπάρχει η συγκεκριμένη κατηγορία, αλλά μπορώ να πω ότι είμαι ένας μισάνθρωπος-ανθρωπιστής! (γέλια) Αγαπάω τους ανθρώπους κι έχω αυτή την όμορφη οικογένεια (σσ: η οποία περιλαμβάνεται απο τη σεναριογράφο γυναίκα του Sarah με την οποία είναι εδώ και πέντε χρόνια, την εξάχρονη κόρη της Elsa, και τον Noah – τον γιό που έκαναν μαζί ο οποίος κλείνει τα 3 τον Αύγουστο. Όλοι μαζί ζουν σ’ένα μικρό χωριό κοντά στο Göteborg δίπλα στο δάσος, στη θάλασσα και σε λίμνες – μικρό σπίτι στο λιβάδι δηλαδή!), οι άνθρωποι που έχω γύρω μου σημαίνουν πολλά για μένα, επενδύω αρκετό χρόνο και κόπο βοηθώντας οργανώσεις για την προστασία των παιδιών, αλλά ταυτόχρονα απογοητεύομαι απο την ανθρωπότητα κάθε μέρα… αυτή είναι η μεγαλύτερη ανησυχία μου! Επίσης μισώ τον υλισμό, είναι ένα από τα χειρότερα κακά που έχουν πλήξει τον άνθρωπο…»

Ναι, αλλά απο την στιγμή που κυκλοφορείς δίσκους προς πώληση, συμβάλλεις στον υλισμό που χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα…

«Ξέρω τι λες, αλλά πρόκειται για μία κατάσταση-αδιέξοδο. Θέλεις να περιγράψεις τις σκέψεις, τις απόψεις σου και να εκφραστείς με καλλιτεχνικό τρόπο αλλά δε μπορείς… ή μαλλόν μπορείς να το κάνεις D.I.Y. (σσ: αναφέρεται στη «Do It Yourself» νοοτροπία που χαρακτηρίζει κάποιες κοινότητες της punk σκηνής), αλλά δε μπορείς ν’αγγίξεις πολύ κόσμο. Συνεπώς πρέπει να το κάνεις με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Αυτές είναι οι απόψεις μου, αλλά ταυτόχρονα παραδέχομαι ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Δε μπορώ να ζήσω σύμφωνα με όλους τους κανόνες στους οποίους πιστεύω. Πάντα υπάρχει περιθώριο για βελτίωση. Π.χ. αν είμουν τέλειος, θα ήμουν vegan (σσ: ολική αποχή από την κατανάλωση ζωικών προιόντων) αντί για απλός χορτοφάγος. Πρέπει να προσπαθείς για το καλύτερο.»

«Και η θρησκεία? Πιστεύεις ότι όσοι δηλώνουν μισάνθρωποι (ειδικότερα στις σκηνές του ακραίου metal), αναφέρονται περισσότερο στον άνθρωπο-προϊόν του μονοθεϊσμού?»

«Όταν λέω ότι είμαι μισάνθρωπος-ανθρωπιστής, αντιλαμβάνομαι ότι είναι ένας από τους χειρότερους χαρακτηρισμούς που μπορούν να γίνουν. Από την άλλη, με το ότι είμαι μισάνθρωπος, δεν εννοώ ότι μισώ τους ανθρώπους σε ατομικό επίπεδο, αλλά περισσότερο το σύστημα που τους πλάθει έτσι κι αυτούς που είναι υπεύθυνοι γι’αυτό… Όσο για τη θρησκεία, σε χώρες όπως η Σουηδία δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Αυτό που μας φταίει σήμερα δεν είναι τόσο πολύ η θρησκεία, αλλά το νομισματικό σύστημα και ο υλισμός…»

Θεωρώ ότι συνδέονται, αφού οι μονοθεϊστικές θρησκείες άνοιξαν κατά κάποιο τρόπο το δρόμο στον καπιταλισμό, αφού απομάκρυναν τον άνθρωπο από τη φύση και εισήγαγαν αυτό το νοσηρό πάρε-δώσε με το θείο: θα κάνω καλές πράξεις για να πάω στον παράδεισο και όχι στη κόλαση…

«Πρωτότυπη η άποψη σου. Δεν την έχω ξανακούσει, αλλά στέκει. Έχω αναφερθεί εκτενέστατα σε παρόμοια ζητήματα σε αρκετούς δίσκους! (γέλια) Αυτές τις μέρες π.χ., γράφω τις σημειώσεις που θα τυπωθούν στο βιβλιαράκι της επανέκδοσης του “Slaughter Of The Soul” – η οποία θα περιέχει 6 bonus κομμάτια (σσ: κάβλα). Αντιμετωπίζω μεγάλη δυσκολία στο να εκφράσω τα συναισθήματα μου για το “Unto Others” (σσ: “My Judas window stays shut – shut forever more”), του οποίου οι στίχοι βασικά πραγματεύονται τα πράγματα για τα οποία μόλις συζητήσαμε. Πάνε επτά χρόνια από τότε που το γράψαμε κι έχω κολλήσει… (γέλια)»

Τι θα γίνει, πότε θα σε δούμε καμμιά φορά live στην Eλλάδα?

«Συντομότερα απ’ότι νομίζεις, γιατί δε πιστεύω ότι υπάρχει ούτε ένα από τα groups στα οποία παίζω, που να μη θέλει τρελλά να έρθει. Είναι απλά ζήτημα να γίνει η κατάληλη προσφορά και να επιτευχθεί μια συμφωνία. Έχω την εντύπωση ότι οι The Crown είχαν κοντέψει να έρθουν κάποια στιγμή. Αγαπώ την ιστορία σας κι έχω έρθει αρκετές φορές. Την τελευταία φορά ήταν πέρυσι το καλοκάιρι με την οικογένεια μου. Ήμασταν στο Ρέθυμνο και περάσαμε φανταστικά. Η φύση είναι υπέροχη και οι άνθρωπο καταπληκτικοί.Τα παιδιά ειδικά ξετρελάθηκαν, γιατί ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζετε είναι εντελώς διαφορετικός από αυτόν που έχουν συνηθίσει στη Σουηδία…»

Στάζεις μέλι όταν μιλάς για την οικογένεια σου. Ποιό είναι το μυστικό για μια πετυχημένη οικογένεια λοιπόν?

«Τίποτα μυστικό ή πολύπλοκο. Απλά πολύ αγάπη.»